بالاترین نقطه ساختمان

زندگی زیباست اما شهادت از آن زیباتر

دست نوشته ی زیبایی از شهید آوینی رو انتخاب کردم. خیلی پر محتوا و پر معنیه؛ حتما با تأمل بخونید. امیدوارم مورد استفاده همه ما قرار بگیره.

زندگی زیباست،اما شهادت  از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرنده عشق، تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند.و مگر نه آن که گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلای عشق آسان تر بریده شوند؟ و مگر نه آن که از پسر آدم ، عهدی ازلی ستانده اند که حسین را از سر خویش بیشتر دوست داشته باشد؟ و مگر نه آن که خانه تن راه فرسودگی می پیماید تا خانه روح آباد شود؟ و مگر از درون این خاک اگر نردبانی به آسمانی نباشد، جز کرم هایی فربه و تن پرور برمی آید؟

پس اگر مقصد را نه اینجا ، در زیر این سقف های دلتنگ و در پس این پنجره های کوچک که به کوچه هایی بن بست باز می شوند نمی توان جست،بهتر آن که پرنده روح دل را قفس نبندد. پس اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر.پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند ، از ویرانی لانه اش نمی هراسد.

مدتی بود که خیلی تو هم بود گوشه گیر و تنها میدیدمش حرفی نمیزد منم نپرسیدم تا اینکه اون روز اومد پیشم و تموم حرفهایی که تو دلش سنگینی میکرد رو برام گفت.خیلی پریشون و آشفته بود.
 _همه چی برام با یه نگاه شروع شد و همون نگاه منو تا اینجا کشوند .باور کن من تا اصلا این مدلی نبودم .اصلا بذار همه چیو کامل برات بگم.تا همین 2سال پیش همه ی ذهن و فکرم قبول شدن تو دانشگاه بود من جز محدود افرادی بودم که از بین دخترای فامیل درسمو خوندم و تصمیم گرفتم بیام دانشگاه نمیدونی اون روز که بابام با یه جعبه شیرینی همراه با یه روزنامه از در اومد تو چقدر همه خوشحال شدن.فقط اون میون مامانم یه کم نگران بود میگفت باید خیلی مواظب خودت باشی. بابا که منو تا در خوابگاه رسوند و از جا و مکانم اطمینان پیدا کرد وقت رفتن بهم گفت:

دخترم! من که نتونستم درس بخونم اما تو که برات موقعیت فراهم شده محکم به درست بچسب و مواظب باش که یه سری مسائل حاشیه ای حواستو پرت نکنن و غافل شی.
ترمای اول که مشکلی نداشتم و اوضاع عادی پیش میرفت.اما نمیدونم یهو چی شد که وقتی به خودم اومدم که شدم مثل همون ادمایی که مامان قبل از اومدن به دانشگاه برام وصفشونو میگفت .چادرم مدتها بود که تو ساکم تا خورده بود  تارهایی از موهام زیبایی خاصی بهم داده بودن .لابه لای وسایلام چیزایی بود که اون بهم هدیه داده بود .وقتی یادم بهش میفته ازش حالم بهم میخوره از خودمم همین طور .اون منو بازیچه دست خودش کرده بود .وقتی اون شب برفی دیدمش که داره با یکی دیگه حرف میزنه و اونقدر غرق شده که اصلا متوجه نشد که من از کنارش دارم رد میشم فهمیدم که چقدر حماقت کردم!  طی همین یکی دو هفته پیش وقتی باهم صحبت میکردم سردیشو با تموم وجود حس میکردم خودش که چیزی نمیگفت وقتی علت رفتارشو پرسیدم وبا هم بحثمون شد حرفهایی بهم زد که ...تا اون روز اینقدر غرورم  نشسکته بود .
اون منو بازیچه دست خودش کرده بود .هیچ وقت نمیتونم ببخشمش.همین طور هم اتاقیمو .همونی که منو به کارایی ترغیب کرد که امروز میفهمم چی به سرم اورده. الان از همه ی اون کارایی که کردم پشیمونم.خیلی ذهن و روحم پریشون  شده .وقتی به حرفهای مادر و پدرم فکر مکینم میفهمم که دلنگرانی اونا از چی بود!میخوام دیگه از این به بعد خودم باشم همراه با فرهنگ خودم .دلم برا چادرم خیلی تنگ شده دلم برا خونوادم خصوصا اون ابجی کوچیکم که وقیتی میخواستم بیام دانگشاه گریه میکرد که دیگه کی شبا برام قصه بگه تنگ شده .دلم برا صفا و صمیمیتی که تو راز ونیازام داشتم تنگ شده .

میخوام دیگه خودم باشم نه یکی مثل بقیه.
میدونم که دیگه شنیدن این قضایا برا ما هم عادی شده اما بایدحواسمونو جمع کنیم هر کی باید خودش باشه همراه با فرهنگ و هوش و استعداد خودش.هیچ وقت نخوایم که مثل دیگرون باشیم چرا که اون دیگری هم دلش میخواد مثل یکی دیگه باشه.خودت باش همون خودی که خالقت اونو خلیفه الله نامیده .سعی کنیم کسی بشیم که خالقمون در مورد آفربنش من :فتبارک الله احسن الخالقین" بگه.
در پناه حق موفق و سربلند باشید.

صلوات یادتون نره
التماس دعا
یا زهرا س

خوب زندگی کردن

خوب زیستن

همه از زیسن معنایی دارند و در آن راهی را دنبال می کنند، هر کس به مقتضای عقلش و فهمش.

از نخل های درهم و غمگین پرسیدم: زندگی چیست؟

شاخه ای خشک و شکسته با دهان باد پاسخم داد که همین!

رود آرام و نرم، می خرامید و پیش می تاخت. پرسیدم زندگی را چگونه تفسیر می کنی؟

رود گفت: دریا زندگی است.

دریا گفت: نه، ابرها زندگی اند. پرواز در بیکرانه ی آسمان.

ابرها را پرسیدم. گفتند: پرنده ها آزادترند. آنها خود با بالهایشان پرواز می کنند، اما ما را بادها. از پرنده ای که سبکبال در افق پر می گشود پرسیدم از زندگی چه می فهمی؟ او گفت: بی حضور صیاد همیشه زندگی هست.

آسمان گسترده و آبی بزرگتر از آن بود به که پاسخی کوتاه اکتفا کند. او گفت: زندگی درخشش ستاره هاست، فلق است، شفق است و خونی که در طلوع و غروب جاری است.

خورشید که از زندان خاکستری ابرها می گریخت پاسخم داد: زندگی نیمروز داغ تابستانی است که آفتاب، دشت ها را می گدازد و چهره ها را می سوزاند. زندگی مرگ شب است و تولد من. من خود زندگیم. خاک نمناک بوی باران می داد و در ازدحام شاخه ها و برگ ها گم شده بود. صدایش زدم و زندگی را معنا پرسیدم. شکوفه ی کوچکی را که تازه رستن آغاز کرده بود و تن به نسیم سپرده بود نشانم داد و گفت: زندگی همین شکوفه است.

شکوفه کوچک بود و ظریف. تازه گستاخی آن را یافته بود که از سینه ی خاک سر کشید. پرسیدم تو از زندگی چه می فهمی؟ آرام و ساکت لبخندی زد. شاید زندگی را همان لبخند کودکانه می دانست.

گفتم بهتر است زیستن را از آدم ها بپرسم. آنها که بخاطرش همدیگر را می کشند و غارت می کنند و در راهش جان می سپارند.

بهتر دیدم که از گدای کنار خیابان که از همه چیز جز نفس کشیدن بی بهره بود بپرسم. او گفت: زندگی گنج بزرگی است پنهان در زمین های ناشناخته.

گفتم اینک که زندگی سراسر گنج است، پس بگذار از گنج داران بپرسم. گفتند: زندگی نبود مرگ است، زندگی «همیشه بودن» است. عمر بی پایان و بی مردن زندگی است. به یاد کودک غمگین روستا افتادم که با نگاهی لبریز از اشک شرمسارانه و رنگ پریده گفت: زندگی همان گاو سیاهمان بود که مرد. زندگی همان خواهر کوچکم بود که از بی شیری مرد.

گفتند از دیوانه هم بپرس. گفتم او که از نعمت عقل بی نصیب است. گفتند آرزو را چه به عقل؟ آنها راست می گفتند. دیوانه با حرکات خشکش فهماندمان که زندگی سراسر آرزوست و در رؤیا جاودانه بودن.

اینها همه زندگی بود. اما من عطش زده و سرگردان، تعبیری دیگر از زندگی، از زیستن و از جاودانه بودن را می جستم.

هنوز یک نفر باقی بود که از او می بایست پیش از همه می پرسیدم. او که ماندن را، پوسیدن را و رسیدن به دنیا را نمی خواست. او که فقط لقای یار را می طلبید و محبت دوست را . . . رزمنده.    آری رزمنده . . .

جلو رفتم و از رزمنده ای که مشغول نبرد بود و در انبوه آتش و گلوله و درد بی خیال «زندگی» می کرد. پرسیدم زندگی چیست؟

عرق پیشانیش را با آستین پر خاکش خشک، و اسلحه اش را در پنجه هایش فشرد و به شهیدی که در کنار خاکریز آرام خفته بود اشاره کرد و گفت: زندگی اوست . . .زندگی چون او عاشقانه مردن، بر دار مرگ رفتن و در لحظات نبرد تکه تکه شدن و همیشه سوختن و دم بر نیاوردن.

زندگی مرگ است اما مرگی قبل از مردن. اصلا مرگ خود زندگی است وقتی تو آگاهانه انتخابش کنی همچون شهدا . . .

آنها به راستی زندگی اند و به راستی زنده.